واریس
واریس
برای مطالعه بیشتر روی ادامه مطلب کلیک کنید.
نارسایی وریدی سطحی در صورت درمان نشدن میتواندبه بروز تغییرهایی در پوست ودر نهایت ایجاد زخم درساق پا منجرشود.سرعت پیشرفت وعوامل خطر بروز تغییرهای مزمن وریدی هنوز ناشناخته باقی مانده اند.علائم آن میتواند شامل سنگینی،متورم شدن،دردناک شدن،بروزکرامپ وخارش درساق پا باشد. متعاقب آن امکان پر فشاری وریدی وجود داردکه به دلیل ادم بیش از اندازه ای است که سیستم لنفی رادربر میگیرد.اگزمای وریدی،لکه های ناشی از آهن غیر محلول ذخیره شده در بافت(هموزیدرین)ولیپودرماتواسکلروز عواقب ناشی از ایستایی مزمن وریدی هستند.لکه های ناشی از هموزیدرین به دلیل نشت گلبول های قرمز خون از رگها است که به ظاهررنگی اندام تحتانی منجر می شود.لیپودرماتواسکلروز باعث میشود که اندام تحتانی ظاهری شبیه به بطری معکوس شامپاین پیدا کنند.تصور میشوداین امربه دلیل نشت فیبرینوژن یا گلبول های سفید خون به درون بافت پوستی باشدکه ناشی از پرفشاری شبکه مویرگی است که در نتیجه باعث التهاب مزمن وفیبروز بافت زیر جلدی می شود. نارسایی وریدی شایع ترین دلیل زمینه ای زخم های مزمن است که دربرخی مطالعه های مشاهده ای بین54-75% اتفاق افتاده اند.سایر شرایطی که باید درتشخیص افتراقی به عنوان علت چنین زخمهایی لحاظ شوند شامل نارسایی شریانی،بیماری های ترکیبی وریدی وشریانی وفرایندهای وازکولیتیک(التهاب رگ خونی یالنفاوی)هستند.بهبود زخم های وریدی مدت زمان بیشتری طول میکشد،اغلب عودکننده هستندو بیشتر در بیماران مسن تر روی میدهند.نتیجه یک کار آزمایی موسوم بهBonn Vein Studyنشان دهنده آن بود که دربیماران کمتراز79سال میزان بهبوداین زخم ها
0/6% ومیزان زخم های فعال وریدی
0/1%بوده است.این زخم هابه صورت مکرر ناحیه میانی گتر(جلو وروی پا) راتحت تاثیر قرار میدهند،همچنین ممکن است در ناحیه جنبی یاپشت پانیز اتفاق بیفتند.زخم های وریدی به ندرت دوباره یا از اول اتفاق می افتند،ولی اغلب پس ازسلولیت(التهاب بافت نرم یاهمبند)، جراحت،درماتیت وایجادسریع ادم تظاهر می یابند.
بررسی تصاویر پزشکی
اولتراسونوگرافی داپلکس (تصویر شماره 6-1) همچنان به عنوان استاندارد طلایی بررسی بیماریهای وریدی باقی مانده است. این روش عکسبرداری امکان ارزیابی الگوی رفلاکس را میسر میسازد و به ما این امکان را میدهد مشخص کنیم که آیا ناکارایی در ناحیه صافنی- رانی و همچنین ناکارایی وریدهای پرفوران یا متغیرهای آناتومیک وجود دارد یا نه. عکسبرداری از وریدها با سیتی اسکن یا MRI نیز برای شناسایی نآکارایی وریدهای ناحیه تخندان یا لگن بسیار سودمند است. عکسبرداری از ورید (ونوگرافی) با استفاده از کاتتر بطور معمول برای ارزیابی مستقیم تغییرهای آناتومیک همچون سندروم May-Thurner به کار میرود. که در آن ورید ایلیاک مشترک چپ توسط شریان ایلیاک مشترک راست تحت فشار قرار می گیرد. در تصویر 6-1 اولتراسونوگرافی طولی داپلکس از محل اتصال ورید صافنی- رانی دیده میشود که در آن نوک یک فیبر لیزری در جریان یک عمل ابلیشن لیزری داخل وریدی (EVLA ) قابل مشاهده است. نوک لیزر(علامت فلش) درون ورید صافنی (GSV) درست آنطرف ورید اپی گاستریک سطحی (SEV) قرار گرفته است. FV همان ورید فمورال است.
بستن ورید های واریسی
بستن ورید صافن بزرگ از زمان مطرح شدن آن در سال 1890 به بعد، روشی بوده که برای درمان وریدهای واریسی به شکل موثر استفاده شده است. در این روش، پیوستگاه صافنی - رانی یعنی محلی که سیاهرگ بزرگ صافن از طریق فاسیای قربالی ( cribriform fascia ) وارد سیاهرگ ران ( فمورال ) میشود با انجام یک برش عرضی شناسایی میشود. تصویر شماره 6 - 2 شکل 1 سپس این پیوستگاه و شاخه های فرعی اطراف آن بسته میشوند. شکل شماره 2. پس از آن به طور معمول برای کاستن از خطر عود واریس، ورید صافن بزرگ را بیرون می کشند. شکل 3
آنگاه به تصمیمی که جراح گرفته بستگی دارد، این سیاهرگ را میتوان تا زانو یا قوزک پا بیرون کشید. با وجود این، هرچه فاصله بیرون کشیدن سیاهرگ بیشتر باشد خطر آسیب به عصب صافنی بیشتر است. چنانچه پیوستگاه صافنی - رکبی ( در پشت زانو ) کارایی خود را از دست داده باشد میتوان سیاهرگ صافن کوچک را نیز بست. سپس واریس های ماهیچه ساق پا را بطور سرپایی برش میدهند، این عمل به طور معمول به شکل جراحی سرپایی و با بی هوشی عمومی یا بی حسی نخاعی انجام میشود. پس از عمل، بیمار را تشویق میکنند بلافاصله حرکت را شروع کند. ساق پا را به مدت 7 تا 10 روز بانداژ میکنند تا خطر کبود شدن از بین برود. پس از باز کردن این بانداژ از جوراب های واریسی استفاده میشود.
عوارض ناشی از جراحی باز بطور سنتی شامل خونریزی، تورومبوز عمیق وریدی، صدمه به عصب و عود واریس است. کبودی در طول مسیر سیاهرگ بیرون کشیده شده شایع بوده، ولی خونریزی که نیاز به مداخله داشته باشد بسیار نادر است. ترومبوز عمیق وریدی یکی از عوازض غیر شایع(0.5 - 5.3 ) ولی نگران کننده است. عصب صافنی در ماهیچه ساق پا، عصب ساق پایی (Sural nerve) پشت زانو و عصب پرونه آل واقع در سر استخوان نازک نی هنگام بیرون کشیدن سیاهرگ، بستن آن و کندن شاخه های سیاهرگ در معرض آسیب دیدگی قرار دارند. در صورت آسیب دیدن این اعصاب، مشکل حسی به وجود می آید. اگرچه میزان عود وریدی های واریسی بین 5 تا 25 درصد طی پنج سال و تا 80 درصد در بیست سال است ولی در بررسی انجام شده در پنج سال ، میزان رضایت بیماران بالا بوده است (92%).
